Going Postal, 31-10-2011
Typisch verhaal van de klok en de klepel. De schrijver heeft een paar termen horen vallen en breide er een verhaaltje omheen. Ten eerste: De DiDZa-structuur geldt alleen voor zakelijke post, op verzoek van de afzenders. Dus worden alle TV-gidsen geclusterd op dinsdag en donderdag, etc. Maar voor particuliere post geldt dat niet, dat wordt nog steeds in de regel de volgende werkdag gepost.
Ook is het niet zo dat de ouderwetse postbode "al lang" het veld heeft geruimd". Het worden er geleidelijk aan steeds minder (natuurlijk verloop), maar ondanks de aangekondigde reorganisaties moet het eerste gedwongen ontslag bij de postbodes nog vallen.
Ook is het niet waar dat de oude postbode een fiets van de zaak kreeg. Net als de postbezorgers moet hij de fiets zelf aanschaffen. Wel krijgt hij maandelijks een vast bedrag voor reparaties. Een postbezorger krijgt dat niet, maar kan igv reparaties het bonnetje van de fietsenmaker declareren en krijgt dat dan ook vergoed.
Dat aangetekenden niet bezorgd worden heeft niets met postbezorgers te maken, die mogen niet eens aangetekenden bezorgen. Aangetekenden worden bezorgd door de ouderwetse postbode (die er nog steeds is), of evt door het Autobedrijf.
De voornaamste redenen dat post blijft staan of gedumpt wordt zijn in mijn ogen de volgende:
1) PostNL is naarstig op zoek naar bezorgers en managers nemen om hun targets te halen iedereen aan die ze kunnen krijgen. Zelfs mensen die geen Nederlands kunnen, niet kunnen fietsen of het IQ hebben van een aardpeer. En hun wordt ook de hand boven het hoofd gehouden. Een postbode die een paar brieven niet bezorgd wordt geschorst of ontslagen. Een postbezorger die een hele wijk niet bezorgt (zelfs als dit meermalen gebeurt) wordt hooguit vermanend toegesproken: "Niet meer doen, hoor!"
2) Door de reorganisatie is alles veel grootschaliger geworden (kantoren samengevoegd e.d.) waardoor de leiding het overzicht verliest, de kans op fouten groter wordt, en fouten vaak te laat worden bemerkt.
3) Behalve de schaalvergroting wordt er ook steeds meer gespecialiseerd. Vroeger had je 1 chef, nu heb je een teamcoach voor de postbodes, voor de postbezorgers, voor de chauffeurs. Bedrijfsonderdelen worden in stukken gehakt en worden aparte BV-tjes. Resultaat: Niemand neemt meer zijn eigen verantwoordelijkheid (als men al weet wat de eigen verantwoordelijkheid is), en als het misgaat schuiven ze de schuld af op elkaar.
Reactie infoteur, 31-10-2011
Nou niet echt het verhaal van de klok en de klepel. Mijn beste vriendin was postbode. En ze werd toch wel met hele harde dwang gedwongen tot vertrek. Vette oprotpremie. Dat kun je als niet gedwongen beschouwen, maar als de directie je laat weten dat er daarna toch geen baan meer voor je is en je dit beter kunt aannemen dan is dat geen gedwongen ontslag, maar wel een bijna gedwongen ontslag.
Natuurlijk gaat de didaza om zakelijke post. Ik ken geen privé mensen die gidsen versturen ten slotte. Dat staat ook in het artikel.
Fijn hoor zo'n bedrag voor reparaties, maar een fiets slijt ook. Daar staat geen vergoeding tegenover.
In mijn dorp is geen enkele postbode meer te vinden. Het zijn allemaal postbezorgers geworden, dus het kan best zo zijn dat er elders nog een sporadische rondloopt, maar over de hele linie worden er steeds meer weggesaneerd. In het artikel staat ook niet dat er geen postbodes meer zijn overigens, wel dat het er steeds minder zijn.